Koren

 

Grad, korena sraslog za kaldrmu

kamen rukom putara položen

gladak od koraka koji su ga gazili

rušili, iznova zidali, menjali

novi mentalitet nametnuli

bolji ili ne, vreme će otkriti

u zvuku zvona koje u ponoć odjekuje

brojim odkucaje bila

podrhtava žila kucavica

iz tame nepoznate ulice

glasa kojeg nema

onog poznatog da umiri

kao rukom da pomiluje

otera senke koje su se nadkrile

nad trotoarom nekog novog

nepoznatog egzotičnog drveta

umesto duda i guščjeg gakanja

krik pauna se čuje.

Grad, mog korena gubim

oslonac u banatskoj prašini

nestaloj pod asfaltom ispucalim

pod suncem panonskim

i more je presušilo

uporno gori ravnicom

venama reke put svoj usecaju

bore se,

planinski izvori i grad na obali

imenom traje uprkos promenama

on živi...